Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Δεκέμβρης 1944: “Τα δεκεμβριανά”


«Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή ”δώρον του Υψίστου".


Αλλά διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχομεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με τη συμμετοχήν του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά τη Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνο της Καζέρτας. Και διά να γίνη Στάσις – το ”δώρον του Υψίστου”- έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμό του, ή να επιχειρήση την Στάσιν υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι οδήγουν εις τη συντριβήν του… Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια». (Γ. Παπανδρέου)

Oι σημερινοί συνέταιροι στο μεγάλο εξουσιαστικό πανηγύρι στο οποίο έχουν επιδοθεί εδώ και δεκαετίες, το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να εξοπλίζουν το ιδεολογικό οπλοστάσιο τους με όπλα, που κατασκευάζουν ψεύτικες συνειδήσεις.

Πολλά είναι τα αδιαπέραστα πέπλα που έχουν απλωθεί τόσο από τους «δεξιούς» όσο και από τους «αριστερούς», μέσα στο πνεύμα της συναίνεσης και της ομοψυχίας για «το καλό του τόπου». Μια τετριμμένη φράση που χρησιμοποιούν ανέκαθεν όταν θέλουν να χρησιμοποιήσουν την εθνικοπατριωτική ομοψυχία και την συναίνεση στο προχώρημα των κυριαρχικών σχεδιασμών.

Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον Δεκέμβρη του ΄44 φαίνεται να έχουν μια λογική σειρά για αυτό που σχεδίαζαν οι κρατιστές.

Στις 12 Οκτωβρη 1944 γίνεται η μετάβαση της εξουσίας από την κατοχική κυβέρνηση και αποχωρούν τα ναζιστικά στρατεύματα. Την ίδια μέρα στη Μόσχα υπογράφεται η συμφωνία ανάμεσα σε Τσωρτσιλ και Στάλιν που τακτοποιούσε το θέμα της της Ελλάδας και καθορίζε τις σφαίρες επιρροής. Ητάν η μέρα που η Ευρώπη χωρίστηκε από τους επικυρίαρχους με ένα μικρό σημείωμα. Μετά τη συμφωνία της Καζέρτας αυτά τα δεδομένα τα γνωρίζαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στις συμφωνίες.

Δυό μήνες αργότερα τον Δεκέμβρη του ΄44, το βράδυ της 2ης προς 3ης Δεκεμβρίου, απαγορεύεται το συλλαλητηρίο της 3ης Δεκέμβρη που είχε προγραμματιστεί από το ΕΑΜ κατά της αποστράτευσης του ΕΛΑΣ που σχεδίαζε ο Παπανδρέου και παραιτούνται οι υπουργοί του ΕΑΜ από τη κυβέρνηση.

Οι διαδηλωτές συγκεντρώνονται και γαζώνονται από τους χωροφύλακες, τους βρετανούς, τους “Χ”τες, τους που ήταν ακροβολισμένοι στη Βουλή, τη Μ. Βρετάνια και τους δρόμους με αποτέλεσμα τη δολοφονία 20 διαδηλωτών και πολλούς τραυματίες.

Από την επόμενη μέρα ξεσπούν άγριες συγκρούσεις και οδομαχίες σε όλη την Αθήνα, που θα διαρκέσουν ένα μήνα, καταλαμβάνονται αστυνομικά τμήματα και ανατινάζονται κτίρια σε διαφόρα σημεία για να χρησιμοποιηθούν ως οδοφράγματα, επίσης ανατινάζονται εργοστάσια, γέφυρες, μέρος των φυλακών Αβέρωφ και άλλα κρατικά κτίρια

Στις 5 Δεκέμβρη γίνεται η κηδεία των θυμάτων.

Στις 5 Δεκέμβρη, ο Σκόμπι, στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδας από τη συμφωνία του Λιβάνου, πήρε διαταγή από τον Τσόρτσιλ να συμπεριφέρεται σα να βρίσκεται σε κατεχόμενη πόλη. «Είσθε υπεύθυνος – έλεγε η διαταγή – για την τήρηση της τάξεως στην Αθήνα […]Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση»!!!

Ενώ οι κάτοικοι της Αθήνας συγκρούονται με όσα μέσα διαθέτουν, 25.000 βρετανοί στρατιώτες αποβιβάζονται στον Πειραιά ενω ο ΕΛΑΣ κρατάει τις δυνάμεις του μακριά από την πόλη. Η βρετανική αεροπορία βομβαρδίζει αδιάλλειπτα την Αθήνα. Η κομμουνιστική ηγεσία αποφασίζει να σταματήσει ξαφνικά κάθε επίθεση εναντίον των βρετανικών στρατευμάτων…και μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου στην Αθήνα είναι ήδη 50.000 βρετανοί στρατιώτες.

Από τη μια πλευρα ο ΕΛΑΣ αρχίζει να παίρνει ομήρους άμαχους και να σκοτώνει όποιον υπήρχε “υπόνοια” ότι ήταν συνεργάτης των ναζί και γενικά τους “διαφωνούντες” με το κόμμα, …και απο την άλλη οι βρετανοί άρχισαν τις εκκαθαρίσεις και μετέφεραν 28.000 ανθρώπους στο στρατόπεδο Ελ. Ντάμπα στην Αφρική.

Οι μέρες που ακολουθούν έχουν σαν αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 70.000 ανθρώπων.

Ο Τσώρτσιλ φτάνει στην Ελλάδα παραμονές Χριστουγέννων και είχε συναντήσεις με κυβερνητικούς και στελέχη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και φαίνεται ότι οι διαπραγματεύσεις πηγαίνουν καλά…

Μετά την παραίτηση του Γ.Παπανδρέου που η αριστερά θεωρεί “νίκη του λαού”, διορίζεται αντιβασιλέας ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός εγκάθετος και συνεργάτης των ναζί, η “αντιβασιλεία” ήταν αίτημα και της ηγεσίας του ΕΑΜ…

Τις επόμενες δυο βδομάδες συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί από τους βρετανούς και στις 11 Ιανουαρίου 1945 γίνεται συνάντηση του ΕΛΑΣ με τη κυβέρνηση και τους βρετανούς για να υπογραφεί αμνηστία, η οποία θα ισχύσει από τις 15 Ιανουαρίου.

Στη διάσκεψη της Γιάλτας τον Φεβρουάριο του 1945 επαναβεβαιώνεται από τον Στάλιν η εμπιστοσύνη στην αγγλική πολιτική στο θέμα της Ελλάδας. Και στις 15 Φεβρουαρίου υπογράφεται η “συμφωνία της Βάρκιζας” μεταξύ της κυβέρνησης και της ΕΑΜικης αντιπροσωπείας.

Στις ημερολογιακές καταγραφές του Χ. Μάκμιλαν που δημοσιεύτηκαν 40 χρόνια αργότερα , ο έλληνας υπουργός εξωτερικών Ι. Σοφιανόπουλος αφού πρώτα είχε περάσει από τη πρεσβεία και είχε δεχτεί όλες τις διορθώσεις στο κείμενο της ομιλίας του όπως του υπέδειξαν οι βρετανοί, σχετικά με τη μη διάλυση του ιερού λόχου και της ορεινής ταξιαρχίας, μετά το τέλος του λόγου του στην Βάρκιζα πρόσθεσε και τα εξής:

«Έχω να σας πω λίγα λόγια ακόμα. Βρισκόμαστε εδώ για κάποιον αλλο σκοπό ακόμα: να σώσουμε την υπόθεση του αριστερισμού απάνω στην οποία τόσες ελπίδες στηρίζονται ( σ. το αριστερό πρόσωπο της εξουσίας) . Εσείς είστε οι πρωτομάρτυρες, κανείς δεν θα σας το αρνηθεί, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που δούλεψαν για αυτή την ίδια ιδέα. Ας μη γελιόμαστε ο κόσμος τραβάει προς τα αριστερά. Αλλά είμαι βέβαιος ότι κανένας από εμάς εδώ δεν θα θελήσει να αναλάβει ενώπιον της ιστορίας τη τεράστια ευθύνη της συνεχίσεως της σημερινής καταστάσεως»

Ο Σιάντος απάντησε με δυο λόγια:

«Συμφωνούμε όλοι μας σε αυτά που είπατε. Όλοι αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και δεν θα συνεχιστεί. Θα βρούμε τρόπο να δώσουμε τα χέρια.»

Η υπαναχώρηση της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας στο θέμα της γενικής αμνηστίας συνοψίζεται στο άρθρο 3 της συμφωνίας της Βάρκιζας :

«Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τελεσθέντα απο 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Εξαιρούνται τα συναφή αδικήματα κατά της ζωής και περιουσίας που δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος».

Η ΕΑΜική αντιπροσωπεία μάλιστα πρόκρινε γραπτά το επιχείρημα ότι η επιμονή στο αίτημα της γενικής αμνηστίας θα οδηγήσει σε ρήξη και θα οδηγήσει τον τόπο σε συμφορά…

Με αλαζονεία ο Παρτσαλίδης μετά την υπογραφή της συμφωνίας δήλωσε στους δημοσιογράφους, ότι το ΕΑΜ συνέβαλλε με τη διαλλακτικότητα του, αναφερόμενος στο ζήτημα της αμνηστίας.. Από τις 6 Φλεβάρη τέθηκε το θέμα της παράδοσης των όπλων για τις ανταρτικές δυνάμεις.

Όμως μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας από τις 12 Φεβρουαρίου 1945 μέχρι και την 31 Μαρίου 1946 σύμφωνα με το έντυπο της εποχής :

” δολοφονήθηκαν 1289 μέλη του ΕΑΜ, έγιναν ανεπιτυχείς απόπειρες σε άλλους 509, τραυματίστηκαν ύστερα από επιθέσεις παρακρατικών 6671 δημοκρατικοί πολίτες, πίαστηκαν και βασανίστηκαν 31632, πίαστηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκες 84931.

Από αυτούς, στις 8 Μάη 1946 βρίσκονταν φυλακισμένοι 8624 Εαμίτες, πάρα την αμνηστία που είχε δοθεί απο τη κυβέρνηση Σοφούλη. Στο ίδιο διάστημα σημειώνονται 165 βιασμοί γυναικών. Επίσης λεηλατήθηκαν ιδιωτικές περιουσίες 18767 προσκείμενων στο ΕΑΜ.

Από τους δολοφονηθέντες 953 σκοτώθηκαν από τρομοκράτες, 250 από εθνοφύλακες, 4 από Αγγλους και οι υπόλοποι από άγνωστους δολοφόνους[...]

Δυο χρόνια αργότερα ξέσπασε ο εσωτερικός πόλεμος.

Εξορίες, εκτελέσεις, φυλακίσεις, μετατοπίσεις πληθυσμών έχτισαν το μετακατοχικό κράτος, μέχρι που ήρθε η συναίνεση των “αντιπάλων” και η “εθνική συμφιλίωση” μετά το 1974, η αναγνώριση της “εθνικής αντίστασης”, οι κυβερνητικές συνεργασίες “αριστεράς” και “δεξιάς” του 1989, και τέλος η κοινή αποδοχή από όλους αυτούς μαζί για την ανάγκη προστασίας και λήψης μέτρων για τη δημοκρατία από τους εχθρούς της. Δηλαδή η ανάγκη προστασίας της κυριαρχίας τους με όποιο πρόσωπο και να παρουσιάζονται πάνω στους ανθρώπους. Αυτό που δείχνει όμως η ιστορία είναι πως ότι μέσο εξόντωσης και να χρησιμοποιούν, δεν μπορούν να ανακόψουν τους αγώνες των καταπιεσμένων ενάντια στην εξουσία στο δρόμο για την πανανθρώπινη ελευθερία.

Ε. Σ. από συλλογικότητα anarchy press

Τα αποσπάσματα απο τα βίντεο είναι απο το το απαγορευμένο ντοκιμαντέρ “Ηidden War” του Channel 4 για τον εμφύλιο.