Κατά τη χρονική περίοδο της επταετίας, η εκκλησία όχι μόνο δεν τήρησε αποστάσεις από τον κρατικό μηχανισμό, όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζονται μέχρι και σήμερα οι διάφοροι υποστηρικτές της, αλλά –αντίθετα– επιχείρησε να διευκολύνει με κάθε τρόπο τις κινήσεις του και συμπαρατάχθηκε με τους τυράννους. Αυτούς τους ιδιαίτερα συνεκτικούς δεσμούς τόνιζαν με έμφαση, από την πρώτη στιγμή, οι χουντικοί με το ασταμάτητα προβαλλόμενο «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών».
[…] Σύσσωμοι οι «πνευματικοί» ηγέτες αλλά και κατώτεροι κληρικοί, έταξαν εαυτούς στο πλευρό των εξουσιαστών και των συμμοριών τους, επιβεβαιώνοντας τον βαθιά αντιανθρώπινο χαρακτήρα της ύπαρξης και επιβολής τους.
Χαρακτηριστικό άλλωστε παράδειγμα αποτελεί ο διορισμός στον αρχιεπισκοπικό θρόνο του Ιερώνυμου, γνωστού για τις φιλοχουντικές του πεποιθήσεις και φανατικού πολέμιου κάθε άποψης και πρακτικής που δεν συμβάδιζε με τα συμφέροντα των κρατιστών και των ομοτράπεζων τους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η «εθνοσωτήριος επανάσταση» άρχισε να βρίσκει συμπαράσταση έμπρακτα από την εκκλησία, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εγκατάστασής της:
«Ο απροκαταλήπτως κρίνων την εν Ελλάδι πραγματικότητα, μετά την εγκατάστασιν της νέας Εθνικής Κυβερνήσεως, δεν είναι δυνατόν ή να ομολογήσει ότι εις πολλούς τομείς της εθνικής και κρατικής δραστηριότητος εγένετο ήδη αισθητή μια νέα πνοή υγείας και ανακαινιστικής δημιουργίας. Η επιτευχθείσα γαλήνη και το εξαγγελθέν πρόγραμμα της Κυβερνήσεως γεννούν την ελπίδα ότι θα ανατείλουν δια τον τόπον καλύτεραι ημέραι. Οι στόχοι του κυβερνητικού προγραμματισμού είναι τω όντι αξιέπαινοι» (περιοδικό Εκκλησία, 15-5-67).
Πριν περάσουν λίγες μέρες, ο Ιερώνυμος επιδίδει και προσωπικά τα διαπιστευτήρια και τις ευχαριστίες του στον τότε υπουργό παιδείας Καλαμποκιά. «Η Εθνική Κυβέρνησις ηθέλησε ίνα η αναγεννητική πνοή την οποία αντιλαμβανόμεθα πνέουσα εις πάντας τους τομείς της δημόσιας ζωής πνεύση και εντός της εκκλησίας. Επιθυμούμεν να επαναλάβομεν τας προς την Εθνικήν Κυβέρνησιν προσωπικάς ευχαριστίας». (23-5-67).
Ο ίδιος ρασοφόρος τον Μάιο του 1968 απένειμε στον Παπαδόπουλο τον χρυσό σταυρό του «αποστόλου» Παύλου, αποδίδοντας του έτσι μια τιμή που δεν αποδόθηκε σε κανένα πρωθυπουργό των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Την ίδια μέρα προσφώνησε τον Παπαδόπουλο στο μέγαρο της αρχιεπισκοπής Αθηνών, ο Αντώνιος Γαβαλάς, εκ μέρους όλων των κληρικών που δούλευαν εκεί. […] «Αι άγιαι ψυχαί των ιερέων θα δέωνται του θεού υμών υπέρ της ευοδώσεως και ολοκληρώσεως του εθνοσωτήριου έργου της επαναστάσεως της 21 Απριλίου του 1967… Η επανάστασις της 21ης Απριλίου σώζει την Ελλάδα από την καταστροφήν και την εξουθένωσιν, εις την οποίαν αφεύκτως ωδηγείτο. Επί της Εθνικής Κυβερνήσεως αποκτά επί τέλους και η εκκλησία της Ελλάδος Ηγεσίαν. Ω, χαράς ευαγγέλια».
Η ιεραρχία της εκκλησίας, συνεχίζοντας ακάθεκτη τη προσπάθεια της καθαγίασης των χουντικών και πλέουσα σε πελάγη ευτυχίας για την τόσο αγαστή συνεργασία της με τους τυράννους, δεν σταματάει εκεί. Τον Νοέμβριο του 1972, ο Ιερώνυμος απονέμει στον Παπαδόπουλο τα «Διάσημα Μεγαλόσταυρου του Τάγματος Αποστόλου Παύλου», συνοδεύοντάς τα με τις ακόλουθες κολακείες:
«Η Υμετέρα μόνο Εξοχότης το ετόλμησε (από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους) και με το ξίφος της αποφασιστικότητος, η οποία Σας διακρίνει, αποκόψατε τα δεσμά τής εσταυρωμένης Εκκλησίας. Η Εκκλησία Σάς ικετεύει: ολοκληρώσατε το έργο σας μέχρι τέλους. Η Εκκλησία σάς ευγνωμονεί ήδη και θα σας ευγνωμονεί εσαεί».
Κανείς από τους σημερινούς μητροπολίτες, όσο και αν επιχειρείται να απλωθεί ένα πέπλο λήθης πάνω από αυτό το γεγονός, δεν διαφοροποιήθηκε από τις επίσημες θέσεις της ιεραρχίας, τασσόμενος στο πλευρό όλων αυτών που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εξοντώθηκαν από τους εξουσιαστές.
Κάτι, που έχει επιβεβαιωθεί και από τον πρωτοπρεσβύτερο Πυρουνάκη, με επιστολή του στον Γ. Καρανικόλα: «Σημειώνω το καλόπιστο λάθος σου να νομίζεις ότι ελάχιστοι δεσπότες στη δικτατορία έκαναν αντίσταση. Κανείς!».
Αναρχικός Πυρήνας ΠΕΡΑΣΜΑ
(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 2, Απρίλιος 2002)
