Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Αναρχισμός, ο Μαρξισμός και το Βοναπαρτικό Κράτος


Γράφει ο Saul Newman:

1. Εισαγωγή


Φαίνεται ότι σήμερα, στις συνθήκες του ύστερου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, το μοντέρνο κράτος γίνεται ολοένα και περισσότερο κυρίαρχο στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή παρά λιγότερο. Αυτό μπορεί να ειδωθεί ιδιαίτερα στη σύγχρονη έγνοια για την ασφάλεια και την τρομοκρατία. Ο “πόλεμος στον τρόμο” εξυπηρετεί την τελευταία ιδεολογική αιτιολόγηση για τη μαζική συγκέντρωση και επέκταση της κρατικής εξουσίας. Το νέο αυτό παράδειγμα της κρατικής εξουσίας ανοίγει το δρόμο για νέες πολιτικές και κοινωνικές διαμάχες, ριζοσπαστικά διαφορετικές από εκείνες που έχουν αναδυθεί στο παρελθόν. Αυτό υποδηλώνει ότι το πρόβλημα της κρατικής εξουσίας δεν μπορεί να εξηγείται μόνο με οικονομικούς όρους, αλλά μάλλον συγκροτεί τις δικές του θεωρητικές και πολιτικές συνθήκες και όρους αναφοράς. Με άλλα λόγια, νέες περιοχές και σχέσεις εξουσίας αναδύονται – και όντως έχουν αρχίσει να εμφανίζονται για κάποιο χρονικό διάστημα – που δεν μπορούν να εξηγηθούν με οικονομικούς όρους, αλλά απαιτούν διαφορετικούς τρόπους ανάλυσης.

Επειδή το πρόβλημα της κρατικής εξουσίας είναι περισσότερο κρίσιμο τώρα παρά άλλοτε για τις ριζοσπαστικές πολιτικές, θα άξιζε η επιστροφή σε μία από τις πιο κατηγορηματικές θεωρητικές και πολιτικές συζητήσεις πάνω σε ακριβώς αυτό το θέμα. Η διαμάχη ανάμεσα στον μαρξισμό και τον αναρχισμό πάνω στην εξουσία, τη λειτουργία και τη σχετική αυτονομία του κράτους, και το ρόλο του στην κοινωνική επανάσταση, ήταν μία κεντρική συζήτηση που σχημάτισε τη ριζοσπαστική πολιτική σκέψη του δέκατου ένατου αιώνα. Η διατριβή αυτή εξετάζει μερικές από τις πλευρές κλειδιά αυτής της διαμάχης, εστιάζοντας στη “Βοναπαρτική στιγμή” στον κλασσικό Μαρξισμό – δηλαδή, στην ανάδυση των θεωρητικών συνθηκών για την σχετική αυτονομία του κράτους. Ωστόσο, θα δείξω πως, παρά αυτή την καινοτομία, η Μαρξιστική θεωρία – ο Μαρξ, καθώς και οι επόμενες Μαρξιστικές παρεμβάσεις – περιοριζόταν “σε τελική ανάλυση” από τις κατηγορίες των ταξικών και οικονομικών σχέσεων. Ο ισχυρισμός μου είναι ότι ο κλασσικός αναρχισμός πήρε ως το λογικό του συμπέρασμα τη θεωρία του Βοναπαρτισμού, και ήτα
ν ικανός να αναπτύξει μία έννοια της κυριαρχίας του κράτους ως ο συγκεκριμένος και αυτόνομος τόπος της εξουσίας, που δεν αναγόταν στις καπιταλιστικές οικονομικές σχέσεις. Κάνοντας αυτό, ο αναρχισμός έσπασε ριζικά με τον Μαρξισμό. Επομένως, μέσα στη θεωρία του Βοναπαρτισμού βρίσκονται τα θεωρητικά θεμέλια για μία “επιστημολογική ρήξη” με τον ίδιο τον Μαρξισμό, επιτρέποντας την ανάπτυξη νέων αναλυτικών της εξουσίας – μία που, σε μία ορισμένη έκταση, συνεισφέρει προς σύγχρονες “μεταδομικές” και μετα-Μαρξιστικές” προσεγγίσεις σε αυτό το ερώτημα.1 Στη διατριβή αυτή, θα εξετάσω τις συνέπειες του Βοναπαρτισμού διερευνώντας και αναπτύσσοντας μία κλασσική αναρχική κριτική του Μαρξισμού, καθώς και εξετάζοντας τη σημασία της για τη σύγχρονη ριζοσπαστική πολιτική θεωρία.

Πράσινη αναρχία ή πρωτογονισμός



ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΡΧΙΑ Ή ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΣ, είναι προφανώς η πιο ριζοσπαστική περιβαλλοντική ιδεολογία. Εκτός από ένθερμοι υποστηρικτές του αναρχισμού, δεν συγκεντρώνονται μόνο στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και σε αυτά των ζώων, φυτών και γενικότερα της φύσης. Η ιδεολογική τους βάση είναι εμπνευσμένη απ'τον Ρουσώ (Rousseau) και την κοινωνία των "εξευγενισμένων πρωτόγονων", με τον άνθρωπο να μην ζει απλώς δίπλα στην φύση αλλά μέσα της. Για να ζήσει κανείς ελεύθερος βάσει της φύσης και του τρόπου που μας δημιούργησε, οτιδήποτε επηρρεάζει αρνητικά τις ζωές μας, όπως η τεχνολογία, επιστήμη, πολιτισμός, πρέπει να καταργηθεί.

Αυτή η εισαγωγή δεν είναι μια οριστική οριοθέτηση του πράσινου αναρχικού κινήματος, ούτε ένα αντιπολιτισμικό μανιφέστο. Είναι απλώς μια ματιά στις ιδέες και θεωρίες που συναντά κανείς στις συλλογικότητες πρωτογονιστών. Κατανοούμε και υποστηρίζουμε την ανάγκη να διατηρούμε το όραμα και την στρατηγική μας ανοιχτή. Ενθαρρύνουμε τον διάλογο και πιστεύουμε πως κάθε άποψη και ότι μας χαρακτηρίζει, πρέπει να προκαλείται συνεχώς και να είναι ευμετάβλητο ώστε να υπάρξει εξέλιξη. Στόχος μας δεν είναι η δημιουργία μιας μεμονωμένης ιδεολογίας ή η προώθηση μιας αποκλειστικής αντίληψης του κόσμου.

Επίσης αναγνωρίζουμε ότι δεν τάσσονται όλοι οι πράσινοι αναρχικοί κατά του πολιτισμού (αν και μας είναι δυσνόητο πως μπορεί κανείς να είναι κατά κάθε μορφής εξουσίας χωρίς ποτέ να φτάνει στην ρίζα: τον ίδιο τον πολιτισμό). Σήμερα όμως, η πλειοψηφία των πράσινων αναρχικών δείχνουν σημάδια πολιτισμού, με ότι απορρέει από αυτόν (εγκλιματισμός, πατριαρχία, εξειδίκευση, τεχνολογία, παραγωγή, αποξένωση, αντικειμενοποίηση, έλεγχος, παρακμή της ζωής κλπ.) ενώ άλλοι ορμώμενοι από αυτό το κίνημα είναι υπέρμαχοι του εκδημοκρατισμού και του εντονότερου φυσικού στοιχείου στα αστικά περιβάλλοντα. Πιστεύουμε όμως πως είναι αδύνατη και ανεπιθύμητη η προσπάθεια για να γίνει ο πολιτισμός "πιο πράσινος" και απλώς πιο δίκαιος.