Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Νικόλας Άσιμος


A.Βιογραφία


Ο Νικόλας Άσιμος (1949 - 1988) ήταν στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής του ελληνικού ροκ και όχι μόνο. Τραγούδησε και πολλά άλλα τραγούδια σε λαϊκό στυλ. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Ασημόπουλος. Ήταν μία περίπτωση ιδιαίτερα αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως όσον αφορά στον τρόπο ζωής που επέλεξε ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά. Υπήρξε ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που ιδεολογικά δεν άνηκε σε κάποιο χώρο. O ίδιος ποτέ δεν αποδέχτηκε την "ταξινόμηση" σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός. Όμως, απέκτησε αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στην συνέχεια ξεπέρασε και τους αναρχικούς, καθώς δεν επιθυμούσε να του κολλάνε ταμπέλες

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου του 1949 από γονείς Κοζανίτες. Μικρός υπήρξε αρκετά φιλομαθής. Το 1967 γράφεται στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ.. Τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε τραγούδια και τραγουδούσε σε μπουάτ. Συχνά είχε προβλήματα με την αστυνομία: ήταν η περίοδος της Χούντας και της λογοκρισίας που αυτή επιβάλει.

Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Συνεχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τελειώνει μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης. Γράφει τραγούδια τα οποία δε δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας. Δίνει ακόμα μουσικές παραστάσεις σε μπουάτ της Πλάκας, και συνεργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και η Κατερίνα Γώγου. Το 1976 απέκτησε μία κόρη από την σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, εκτός γάμου.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Η Αρχή του Τέλους της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία


Η αλλοίωση των αντι-εκλογικών και αντι-κρατικών θέσεων της CNT και της FAI

(Έχουν συμπληρωθεί 70 χρόνια από το τέλος της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία και πολλά ζητήματα παραμένουν «ανοιχτά», εμποδίζοντας το ξεκαθάρισμα για μια κατανόηση σε βάθος των αιτιών της αποτυχίας και την αντιμετώπιση πολλών αρνητικών καταστάσεων –που δυστυχώς επαναλαμβάνονται σε πολλές περιπτώσεις– ώστε να ουσιαστικοποιηθούν οι διεργασίες, που θα αναδείξουν την σημασία της αναρχικής επανάστασης. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια συμβολή –και όχι η μοναδική– σ’ αυτήν την κατεύθυνση).

Το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία απασχόλησε και απασχολεί πολλούς συντρόφους. Μια ματιά από «τα μέσα» σίγουρα μπορεί να βοηθήσει σε μια ορισμένη αποσαφήνιση.

(Στα τέλη του 1935 στην Ισπανία, με το σχηματισμό του Λαϊκού Μετώπου, η Αριστερά έριξε το δόλωμα στους αναρχικούς και αναρχο-συνδικαλιστές ώστε να αποποιηθούν την αντι-εκλογική τους στάση.

Σεργκέι Νετσάγιεφ και Νετσαγιεφισμός


Α.Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ


Ο Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ (ρώσικα: Серге́й Генна́диевич Неча́ев), θεωρητικός της επανάστασης, γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου του 1847 στο Ιβάνοβο της Ρωσίας και πέθανε το 1882 στην Αγία Πετρούπολη. Έμεινε γνωστός για τις ιδέες του σχετικά με το ποια θα έπρεπε να είναι η οργάνωση και η δράση ενός επαναστατικού κόμματος, για τη δραστηριότητά του, που ανταποκρινόταν στο οργανωτικό σχήμα που είχε συλλάβει, και για το ολόψυχο δόσιμό του στην υπόθεση της επανάστασης. Μοναδικός σκοπός της ζωής του, για τον οποίο κάθε μέσο είναι θεμιτό (απο την αυτοθυσία, τον φανατισμό και την πειθώ μέχρι το ψέμα και τον καταναγκασμό) ήταν η καταστροφή του ρωσικού status quo.

Κατά το 1868-1869 ο Νετσάγιεφ συμμετείχε στο φοιτητικό επαναστατικό κίνημα στην Αγία Πετρούπολη. Το Μάρτιο του 1869 γνώρισε στη Γενεύη τον εξορισμένο ρώσο αναρχικό Μιχαήλ Μπακούνιν και ανέπτυξε στενή (αλλά βραχύχρονη) συνεργασία μαζί του. Την ίδια χρονιά έγραψε την Κατήχηση του Επαναστάτη, η οποία συγκεκριμενοποιεί την αγωνιστική φιλοσοφία του και μια ηθική κατά την οποία κάθε μέσο που υπηρετεί τον επαναστατικό σκοπό είναι δικαιολογημένο (κατά τον ιησουιτικό αφορισμό Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα).

Το Σεπτέμβριο του 1869, επέστρεψε στη Μόσχα όπου και ίδρυσε μια μικρή μυστική επαναστατική ομάδα, τη Δικαιοσύνη του λαού, γνωστή επίσης σαν Εταιρεία του τσεκουριού. Αυτή βασιζόταν στις αρχές της Κατήχησης και απαιτούσε από τα μέλη της απόλυτη υποταγή στον αρχηγό τους. Όταν ο Ι. Ιβάνοφ, φοιτητής και μέλος της ομάδας, διαμαρτυρήθηκε εναντίον των μεθόδων του Νετσάγιεφ, αυτός οργάνωσε την εκτέλεσή του, την οποία μάλιστα διέπραξε ο ίδιος το Νοέμβριο του 1869, παρόντων κι άλλων μελών της ομάδας. Όταν αποκαλύφτηκε το έγκλημα, ο Νετσάγιεφ διέφυγε στην Ελβετία, όμως 67 μέλη της ομάδας οδηγήθηκαν στο δικαστήριο.