Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Θεσσαλονίκη: Ιούνιος 2003-2013


Συμπληρώνονται εφέτος 10 χρόνια από την σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούνιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός που αφήνει και μέχρι σήμερα τα ίχνη του. Η κατάσταση την οποία βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι που ζουν στον ελλαδικό χώρο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό ΚΑΙ σε εκείνη τη συνάντηση.

Η μεγάλη παρουσία αγωνιζόμενων ανθρώπων στο μπλοκ των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, επισφράγιζε μία κοινωνική και απελευθερωτική δυναμική, την οποία μόνον όσοι αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια και έχουν πετάξει στα σκουπίδια τους μυωπικούς φακούς της πολιτικής μπορούν να αντιληφθούν.

Η παρακαταθήκη παραμένει. Αυτές τις εμπειρίες και την αναζήτηση του αναρχικού λόγου θα επιχειρήσουμε να αναδειχθούν στην εκδήλωση που θα γίνει την Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013, στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης στις 7 το απόγευμα.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος της μπροσούρας που εκδόθηκε εν όψει της εκδήλωσης.

Η μικρή-μεγάλη ιστορία των καταλήψεων στην Ελλάδα


“Ποτέ τα σπίτια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι άνθρωποι τόσο µακριά”

Με τα λόγια αυτά ξεκινάει ένα από τα αναρτημένα κείµενα στο µπλογκ τής κατάληψης του κτήµατος Πραπόπουλου στο Χαλάνδρι. Και είναι πραγµατικά αυτό που περισσότερο θα µπορούσε να απεικονίσει τη σηµερινή εικόνα των µεγαλουπόλεών µας, αλλά και το κίνητρο μερικών ανθρώπων που αναλαµβάνουν να την άρουν, επιχειρώντας να καταργήσουν τον ατοµισµό και τον φόβο απέναντι στον άλλον, δηµιουργώντας χώρους ελεύθερους και ελευθερίας, χώρους συνύπαρξης, χώρους αυτονομίας και ισότητας, χώρους πρασίνου,δίνοντας νέα πνοή σε κτίρια εγκαταλελειμμένα κυριώς από το κράτος.

Εκτός από το νοίκι υπάρχει και η κατάληψη

Η κατάληψη είναι μία πρακτική που συναντάται από πολύ παλιά, από τότε που άδεια κτίρια ή αχρησιμοποίητη γη αφήνονταν στην εγκατάλειψη και τον µαρασµό από τους ιδιοκτήτες. Ήδη από το 1649 οι Diggers στην Αγγλία καταλάµβαναν ακαλλιέργητες εκτάσεις µε σκοπό να τις καλλιεργήσουν από κοινού, δηλώνοντας ότι: «η γη είναι ένα θησαυροφυλάκιο που ανήκει σε όλους».

Στις δυτικές κοινωνίες η πρακτική τής κατάληψης κατευθύνεται στην κατάληψη στέγης από ένα ευρύ φάσµα ανθρώπων, ήδη από τις αρχές τού 20ού αιώνα. Οι λόγοι που οδηγούν στην κατάληψη κτιρίων µπορεί να είναι είτε καθαρά λόγοι επιβίωσης, όπως στην περίπτωση αστέγων, µεταναστών και οικονοµικά ασθενέστερων στρωµάτων, είτε περισσότερο πολιτικοί, από κοινωνικές οµάδες που επιθυµούν να δηµιουργήσουν αυτόνοµες κυψέλες ζωής µακριά από τις λογικές τού κέρδους.