Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Θεσσαλονίκη: Ιούνιος 2003-2013


Συμπληρώνονται εφέτος 10 χρόνια από την σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούνιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός που αφήνει και μέχρι σήμερα τα ίχνη του. Η κατάσταση την οποία βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι που ζουν στον ελλαδικό χώρο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό ΚΑΙ σε εκείνη τη συνάντηση.

Η μεγάλη παρουσία αγωνιζόμενων ανθρώπων στο μπλοκ των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, επισφράγιζε μία κοινωνική και απελευθερωτική δυναμική, την οποία μόνον όσοι αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια και έχουν πετάξει στα σκουπίδια τους μυωπικούς φακούς της πολιτικής μπορούν να αντιληφθούν.

Η παρακαταθήκη παραμένει. Αυτές τις εμπειρίες και την αναζήτηση του αναρχικού λόγου θα επιχειρήσουμε να αναδειχθούν στην εκδήλωση που θα γίνει την Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013, στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης στις 7 το απόγευμα.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος της μπροσούρας που εκδόθηκε εν όψει της εκδήλωσης.

Η μικρή-μεγάλη ιστορία των καταλήψεων στην Ελλάδα


“Ποτέ τα σπίτια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι άνθρωποι τόσο µακριά”

Με τα λόγια αυτά ξεκινάει ένα από τα αναρτημένα κείµενα στο µπλογκ τής κατάληψης του κτήµατος Πραπόπουλου στο Χαλάνδρι. Και είναι πραγµατικά αυτό που περισσότερο θα µπορούσε να απεικονίσει τη σηµερινή εικόνα των µεγαλουπόλεών µας, αλλά και το κίνητρο μερικών ανθρώπων που αναλαµβάνουν να την άρουν, επιχειρώντας να καταργήσουν τον ατοµισµό και τον φόβο απέναντι στον άλλον, δηµιουργώντας χώρους ελεύθερους και ελευθερίας, χώρους συνύπαρξης, χώρους αυτονομίας και ισότητας, χώρους πρασίνου,δίνοντας νέα πνοή σε κτίρια εγκαταλελειμμένα κυριώς από το κράτος.

Εκτός από το νοίκι υπάρχει και η κατάληψη

Η κατάληψη είναι μία πρακτική που συναντάται από πολύ παλιά, από τότε που άδεια κτίρια ή αχρησιμοποίητη γη αφήνονταν στην εγκατάλειψη και τον µαρασµό από τους ιδιοκτήτες. Ήδη από το 1649 οι Diggers στην Αγγλία καταλάµβαναν ακαλλιέργητες εκτάσεις µε σκοπό να τις καλλιεργήσουν από κοινού, δηλώνοντας ότι: «η γη είναι ένα θησαυροφυλάκιο που ανήκει σε όλους».

Στις δυτικές κοινωνίες η πρακτική τής κατάληψης κατευθύνεται στην κατάληψη στέγης από ένα ευρύ φάσµα ανθρώπων, ήδη από τις αρχές τού 20ού αιώνα. Οι λόγοι που οδηγούν στην κατάληψη κτιρίων µπορεί να είναι είτε καθαρά λόγοι επιβίωσης, όπως στην περίπτωση αστέγων, µεταναστών και οικονοµικά ασθενέστερων στρωµάτων, είτε περισσότερο πολιτικοί, από κοινωνικές οµάδες που επιθυµούν να δηµιουργήσουν αυτόνοµες κυψέλες ζωής µακριά από τις λογικές τού κέρδους.

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Αναρχισμός και Μεξικανική Επανάσταση


«Δοξασμένη η στιγμή να αντικρίζει κάποιος έναν ολόκληρο λαό να ορθώνεται. Δεν είναι πια κοπάδι από πρόβατα καψαλισμένα από τον ήλιο, ούτε αξιοθρήνητο πλήθος καρτερικών σκλάβων. Είναι ορδή από εξεγερμένους που ρίχνεται να κατακτήσει τη γη. Και η γη ξαναβρίσκει την περηφάνεια της, γιατί τούτη τη φορά επιτέλους είναι άνθρωποι που την πατούν».

Ρικάρδο Φλόρες Μαγόν, «Το Δικαίωμα στην Εξέγερση»

Το Πορφυριάτο

Δεν είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια περιγραφή του προεπαναστατικού Μεξικού. Από το 1876 μέχρι το 1911, η χώρα βρισκόταν κάτω από την απόλυτη εξουσία ενός και μόνο ανθρώπου, του δικτάτορα-στρατηγού Πορφύριο Ντιάζ, γι’ αυτό και η συγκεκριμένη περίοδος της μεξικανικής ιστορίας έμεινε γνωστή ως η μαύρη περίοδος του Πορφυριάτου. Ο «πορφυρισμός» ήταν μια βαθύτατα αντιδραστική ιδεολογία. Η ουσία της κοινωνικής εξουσίας του εκπορευόταν από το τρίπτυχο της βίαιης κρατικής επιβολής, του εγχώριου οικονομικού συγκεντρωτισμού και της εξάρτησης από το ξένο κεφάλαιο. Κάθε έννοια πολιτικής δικαιολόγησης του τυραννικού αυτού συστήματος είχε εκλείψει μαζί με την τροπολογία που ψηφίστηκε από το μεξικανικό κονγκρέσο το 1890, σύμφωνα με την οποία ακυρωνόταν η συνταγματική αρχή της μη-επανεκλογής του προέδρου την οποία ο ίδιος ο Ντίαζ είχε θεσπίσει, και δινόταν το δικαίωμα στον δικτάτορα να παραμείνει στην εξουσία ως ισόβιος πρόεδρος. Με αυτήν την απόφαση συντελέστηκε στην πράξη η υποταγή του συντάγματος στην προεδρική εξουσία. Από εκεί και πέρα, είχαν παραμερισθεί τα εμπόδια που συγκρατούσαν τον Ντίαζ από το να εγκαθιδρύσει την προσωπική δικτατορία του στη χώρα.

Με μεθοδικό τρόπο ο «δον Πορφύριο» επάνδρωσε όλες τις υψηλές θέσεις του κρατικού μηχανισμού με μιγάδες αξιωματούχους προσωπικά αφοσιωμένους σε αυτόν. Το δικαστικό σώμα μετατράπηκε σε πειθήνιο όργανο της πολιτικής εξουσίας, αφού στον πρόεδρο περιήλθε το δικαίωμα να διορίζει και να παύει δικαστές ανάλογα με τις επιθυμίες του. Ο μοναδικός κοινωνικός θεσμός τςη χώρας όπου το καθεστώς διέθετε πραγματική υποστήριξη, παρέμεινε το σώμα των ανώτερων αξιωματικών του ομοσπονδιακού στρατού, κι αυτό γιατί οι περισσότεροι στρατιωτικοί που είχαν προαχθεί στον βαθμό του στρατηγού ήταν παλαιοί συμπολεμιστές και σύντροφοι του Ντίαζ από την εποχή του Μπενίτο Χουαρέζ και των πολέμων της ανεξαρτησίας.

Σύντομα η χούντα είχε επιβάλει τον ασφυκτικό έλεγχο της σε όλους τους τομείς της κοινωνίας των πόλεων. Υπήρχε όμως και το ζήτημα της ανυπότακτης μεξικανικής υπαίθρου. Το κράτος του Μεξικού είχε ομοσπονδιακή δομή που παραχωρούσε περιορισμένα δικαιώματα αυτονομίας και αυτοδιοίκησης στις πολιτείες. Επιπλέον, η απομακρυσμένη ενδοχώρα της μεξικανικής περιφέρειας αποτελούσε terra incognita για την κεντρική κυβέρνηση. Αν εξαιρέσουμε τις επαρχιακές πρωτεύουσες, η ύπαιθρος ήταν κατακερματισμένη σε αναρίθμητα, μικρά ημιαυτόνομα χωριά (πουέμπλος), τα οποία λόγω της ανυπαρξίας οδικού δικτύου, της έλλειψης συγκοινωνιών και συστηματικών επαφών με τον γεωγραφικό τους περίγυρο, είχαν αναπτύξει έντονες τις αρετές της αυτάρκειας αλλά και της αυτοκυβέρνησης μέσω των τοπικών κοινοτικών συνελεύσεων. Με άλλα λόγια, η ύπαιθρος ήταν μια περιοχή όπου η κρατική εξουσία χρειαζόταν να ανορθωθεί.

Οι αναρχικοί και η Μεξικανική Επανάσταση: Praxedis G. Guerrero


Το κείμενο είναι του Dave Poole, από το Cienfuegos Press Anarchist Review No. 5, 1978 και η Μετάφραση-Απόδοση έγινε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

«Είναι προτιμότερο να πεθαίνεις ορθός από το να ζήσεις γονατιστός»

Ο Praxedis Gilberto Guerrero γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1882 στο Los Altos de Ibarra, στην πολιτεία Guanajuanto και ήταν ο έκτος γιος μιας πολύ πλούσιας οικογένειας τσιφλικάδων. Αφού παρακολούθησε το δημοτικό και το γυμνάσιο στο Leon, πήγε στο San Luis Potosi στις αρχές του 1900. Εκεί εργάστηκε ως χειρωνακτικός εργάτης στην Cerrceria de San Luis και αργότερα στην Fundacion de Morales πριν να επιστρέψει στο Los Altos de Ibarra μερικούς μήνες αργότερα. Την επόμενη χρονιά, ίσως και αργότερα, βοήθησε τον πατέρα του στις οικογενειακές επιχειρήσεις, κάνοντας αρκετά ταξίδια σαν αντιπρόσωπός τους στο Puebla, στην Πόλη του Μεξικό και το Laredo.

Τo Μάιο του 1901 ο Πραξέντις έγινε δεκτός σαν ανταποκριτής στο περιοδικό του Filomeno Mata Diario del Hogar που ήταν ενάντια στον Diaz, δε γνωρίζουμε όμως αν ήταν δουλειά full time ή part time. Αργότερα την ίδια χρονιά εντάχθηκε στη Δεύτερη Εφεδρεία του στρατού, ανερχόμενος το Νοέμβριο του 1901 στο βαθμό του υπίλαρχου.

Μέχρι το 1903 άρχισε να ενδιαφέρεται για το Φιλελεύθερο κίνημα, που είχε ιδρυθεί 2 χρόνια πριν και στρεφόταν ενάντια στον Ντίαζ. Άρχισε να διαβάζει τις εκδόσεις τους, συγκεκριμένα το El Demofilo του Camillo Arriaga και το El Hijo del Ahuizote του Ricardo Flores Magon. Τον ίδιο καιρό άρχισε να διαβάζει τα έργα των Μπακούνιν, Κροπότκιν και Μαλατέστα, που τότε ήταν δύσκολο να τα βρει κανείς, αν και Η Κατάκτηση του Ψωμιού, του Κροπότκιν, είχε δημοσιευτεί σε μπροσούρα από το περιοδικό της αντιπολίτευσης Vespar, την προηγούμενη χρονιά.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Οι αναρχικοί και η Μεξικανική Επανάσταση: Librado Rivera


Το κείμενο είναι του Dave Poole, από το Cienfuegos Press Anarchist Review No. 5, 1979 και η Μετάφραση-Απόδοση έγινε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Από τους πολλούς συντρόφους και συνεργάτες του Ricardo Flores Magon, ο Librado Rivera ήταν σαφώς ο κοντινότερος. Η επαναστατική τους σχέση κράτησε είκοσι χρόνια, συναγωνιζόμενη αυτή των Durruti και Ascaso, και έληξε μόνο με το θάνατο του Ricardo στις φυλακές Leavenworth, όταν δολοφονήθηκε άμεσα ή έμμεσα από τις αμερικανικές αρχές. Ο Librado ήταν ιδρυτικό μέλος του Partido Liberal Mexicano (PLM) και είχε μεγάλη και θεμελιώδη συνεισφορά στον αναρχικό του προσανατολισμό. Αν και, παρ’ όλα αυτά, ο Librado έχει παραμεληθεί αρκετά με δική του ευθύνη. Αυτό μπορεί εν μέρει να οφείλεται στη δική του εκ του φυσικού μετριοφροσύνη και σιωπηρότητα, καθώς πάντα απέφευγε το προσκήνιο, ενώ παρέμενε παράλληλα στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα, προτιμώντας να υιοθετεί τη στάση του συνετού «απλού μαχητή». Ήταν στην πραγματικότητα μακριά απ’ αυτό. Ως ακούραστος αναρχικός επαναστάτης και προπαγανδιστής αφιέρωσε πάνω από 30 χρόνια αγωνιζόμενος, όπως θα έλεγε, «υπέρ όλων των καταπιεσμένων της γης με σκοπό την εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας που θα παρέχει ελευθερία, αγάπη και δικαιοσύνη για όλους!» .

Ο Librado Rivera γεννήθηκε στην κοινότητα Rayon, στην πολιτεία San Luis Potosi το 1864. Γιος ενός φτωχού αγρότη, παρακολούθησε τα πρώτα του χρόνια ένα ανοιχτό σχολείο στη γειτονική χασιέντα «La Estancita». Ο δάσκαλος αυτού του σχολείου, ο Jesus Sanaz, είχε μεγάλη επιρροή στο Librado, καθώς μετά το σχολείο δάσκαλος και μαθητής έκαναν μεγάλους περίπατους μαζί, και ο Sanaz εξηγούσε στο μικρό Librado τους λόγους της φτώχειας των αγροτών και την ανάγκη για ριζική κοινωνική μεταρρύθμιση. Αργότερα παρακολούθησε το κοινοτικό σχολείο του Rayon. Εδώ ο Librado αποδείχτηκε εξαίρετος μαθητής, και μέσω της παρέμβασης ενός ντόπιου ιδιοκτήτη χασιέντας κατάφερε να πάρει υποτροφία από την πολιτειακή κυβέρνηση για σπουδές στο Escula Normal de Maestros στο San Luis Potosi, την πρωτεύουσα της πολιτείας.

Αποφοίτησε με διακρίσεις από το Escula Normal το 1888, και άρχισε να διδάσκει στο Escula «El Montecillo» στο San Luis Potosi., φτάνοντας μέχρι τη θέση του διευθυντή μερικά χρόνια αργότερα. Το 1895 επέστρεψε στο Escula Normal σαν καθηγητής ιστορίας και γεωγραφίας. Για να συμπληρώσει το μισθό του ως δάσκαλος, έκανε στον ελεύθερο χρόνο του ιδιαίτερα μαθήματα στα παιδιά των ελίτ οικογενειών του San Luis Potosi, ανάμεσά τους και των τοπικών jefe politico (πολιτικών ηγετών). Ενώ επισκεπτόταν τα σπίτια της μπουρζουαζίας της επαρχίας ο Librado είχε άφθονο χρόνο να συγκρίνει τις χαϊδεμένες ζωές του πλούτου και της τεμπελιάς με τη φτώχεια και αδικία των ζωών των μικρών ιδιοκτητών γης και των δουλοπάροικων. Αυτό το απεχθές θέαμα των πλούσιων που ζούσαν από την εργασία και το μόχθο των φτωχών θα κυνηγούσε τον Librado για όλη του τη ζωή.